Meegemaakt – Spijt of niet?

Reden van detentie

In mijn contacten met gedetineerden wil ik niet weten waarom ze in de gevangenis zitten. Ik vind het geen meerwaarde hebben, tenzij ze het zelf willen vertellen. Soms heb ik wel vermoedens op grond van hun leeftijd.

Ik herinner me dat een psychiater in de opleiding tot justitieel geneeskundige zei: ‘jullie hoeven hen niet te straffen, ze zijn al gestraft.’
Je kunt wel denken dat je zo professioneel bent dat je je niet laat beïnvloeden in je handelen als je de reden van detentie weet, maar dat weet je nooit zeker. Heel subtiel kan dat toch een rol spelen.

Slachtoffer

Vaak voelen gedetineerden zich slachtoffer i.p.v. dader en vinden dat hen onrecht is aangedaan. Vanuit de gedachte dat er veel mensen met een persoonlijkheidsstoornis zitten is dat ook wel te verklaren (lees hierover de publicatie van NTvG). Slechts een enkeling geeft toe dat het eigen schuld is en dat hij ervan geleerd heeft.

Zo kwam er een oudere man op het spreekuur, van wie ik wel wist waarom hij er zat. Hij kwam regelmatig met van alles en beklaagde zich dan over het feit dat hij er zat en dat hij er niet hoorde. Stiekem denk je dan toch:  had je maar niet….
Maar op een dag zei hij opeens: ‘wat moet je eigenlijk doen als je spijt krijgt van wat je hebt gedaan?’
Ik geloofde mijn oren niet. Er volgde een lang en indringend gesprek, waarna ik hem verwees naar de geestelijk verzorger, en naar de SPV die destijds wekelijks contact met hem had.

Enkele dagen later hoorde ik van een suïcide in de PI. Ik schrok: hij toch niet? Spijt gekregen, wroeging, schaamte? Is het mij ontgaan dat hij er zo slecht aan toe was? Al snel bleek het om een ander te gaan. Even erg, maar niet deze man.

Enkele weken later werd hij uit de PI ontslagen. Ik hoop dat hij zijn spijtgevoelens heeft kunnen omzetten in een positieve houding, en misschien wel in het onder ogen komen van zijn slachtoffers om zijn spijtbetuiging concreet te maken.

Jeannette van Andel – Huisarts medTzorg

Lees of download alle verhalen: