Meegemaakt – De één zijn vrijheid…..

Dronken op het politiebureau

Die avond werd mij gevraagd een dronken jongeman te beoordelen op het politiebureau van Amersfoort. Hij was na een ruzie met ‘gepast geweld’ aangehouden (ze hadden aardig lopen ‘duwen en trekken met hem’, zoals de agent zei). Het ging om een feit van niks, maar omdat hij zo door het lint ging’, hadden ze hem wel moeten meenemen. De ziekteverwensingen waren niet van de lucht geweest en hij had hen zelfs bespuugd.

Met de wetenschap dat deze man dus licht ontvlambaar was en een tamelijk kort (of in het geheel geen) lontje had, betrad ik de cel. Alwaar de man, zoals zo vaak, inmiddels rustig op de bank lag. Op aanspreken werd één oog geopend. Ik zei dat ik hier was om zijn toestand te beoordelen en te kijken of ik nog iets voor hem kon doen. Hoeveel had hij gedronken? Drugs? Gebruikte hij nog medicatie?

‘Doe je ding nou maar’, was zijn weinig informatieve reactie. Het hielp helaas niet uit te leggen dat deze vragen onderdeel waren van ‘mijn ding doen’. Maar goed, met het bewustzijn zat het wel snor wist ik inmiddels. Teneinde wat meer beeld te krijgen van de mate waarin zijn cerebellum in de alcohol was gemarineerd, vroeg ik hem te komen zitten en een paar passen te lopen.

Toen ging het mis

De vrijheid ruikend liep hij de open celdeur door en liet zich niet meer terug dirigeren. Net buiten de cel kwam het al snel tot een schermutseling, waarbij ik ook nog mijn steentje heb bijgedragen door hier en daar een knietje te plaatsen. Versterking van de collega’s, die één en ander op de camera hadden gevolgd, was er gelukkig snel. Via deze sterke-armconstructie belandde hij in no time weer in de ophoudkamer. Ik bleef nog een tijdje op het scherm kijken en zag steeds dezelfde opgefokte man: hij drukte steeds op de intercom, trapte tegen de deur, schold erop los en plaste in de cel. Ik concludeerde dat hij geen gezellige dronk over zich had, maar dat hij (na een paar uurtjes afkoelen) vast wel vervoerd kon worden naar Houten en daar ingesloten kon worden voor de nacht.

Twee uur later was ik weer op het bureau voor iemand anders. Hij was nog net zo boos en druk als daarvoor. Hij had juist aangegeven weer te moeten plassen en men koos ervoor hem die gelegenheid te geven. De deur was nog niet open of hij begon weer te stoeien. Na de toiletruimte in gemanoeuvreerd te zijn, bleef hij maar schelden en tieren. Na een paar minuten gaf degene die de leiding had, hem te kennen dat de deur open zou gaan en dat hij rustig naar buiten moest komen. Toen de deur open ging, stak hij vechtlustig een afgebroken pleeborstel de lucht in en sloeg er op los alsof hij zich nu op een Middeleeuws slagveld bevond. Gewapend met schilden en spuugmaskers wierpen de agenten zich in de strijd en wisten de man al snel te overmeesteren en te boeien. Gezien de ondoenlijke situatie werd besloten hem gelijk maar naar Houten te vervoeren.

Agenten in isolatie

Daar zei hij, hoorde ik een paar dagen later, dat hij corona had. Er werd een test afgenomen en alle betrokken agenten werd verteld dat ze de uitslag in isolatie moesten afwachten. Na twee dagen, waarin de man allang weer op vrije voeten was, volgde de uitslag: negatief. De een zijn vrijheid is de ander zijn thuisquarantaine.

Rik Kaarsgaren – huisarts bij medTzorg

Lees meer verhalen in onze jubileumbundel “Meegemaakt”